خشایار اعتمادی -دوشیزه

دوشینه کجا رفتی و مهمان که بودی دل بی تو به جان بود تو جانان که بودی این غصه مرا کشت تو غمخوار که گشتی این درد مرا سوخت تو درمان که بودی با خال سیه مردم چشمه کشوندی باز با روی چو مه شمع شبستان که بودی ای دولت بیدار به پهلوی که رفتی