شهر و شهروند موجوداتی با پیوندهای ارگانیک هستند که برای رشد و تعالی به همدیگر نیاز دارند و اگر این نیاز متقابل در ظرف زمانی خاص خود تامین شود میتوان امیدوار بود که شهروند خوب و شهر ایده آل شکل میگیرد اما اگر این مهم محقق نشود هر دو سوی این سیر ارتباطی بازنده خواهند بود و علاوه بر اینکه شهر، منابع خود را هدر میدهد، شهروند هم عمر خویش را فدای مسائلی میکند که هیچ سودی برای او ندارد.