در زمانۀ بیتوجهی و حواسپرتی به سر میبریم. شاید بهسببِ وفورِ دسترسیها و اطلاعات و گسترش ارتباطات و دانش به مددِ تکنولوژی، احساس تسلطِ بیشتری کنیم، اما غالباً از همان نقطه که «میدانیم»، ضربه میخوریم! ما انسانهای این عصر، بلعنده و واکنشدهنده هستیم و آنبهآن، محرکها، رفتار و هیجانِ ما را به سمتی میکشند و پر از سرک کشیدن و سرزدنهای مکرر به چیزهایی هستیم که از آنِ ما نیست. همین نقصانهاست که زمینۀ پیدایش و رونقِ گفتمانهای جدیدی چون «ذهنآگاهی» بر پایۀ آموزههای شرقیِ مراقبهوار و حالا البته علمیشده و بهروز، برای رسیدن به جایگاهی امن و آرام است که در آن، «خود» پیداست؛ مثلِ بازی و بودن در پوستِ خود. در قسمت بیستوهفتمِ «مدریکتاکس»، همراه با روایتِ دلپذیرِ دکتر ژاله کیانی، این بودن و تنفس در لحظه را زندگی کنیم...