دوستی خدایی

بزرگانِ ما ازجمله شهید آیت‌اللّه دستغیب مرتب این معنا را می‌گفتند که اگر شما هریک از ائمه را دوست بدارید، آنها ده برابر شما را دوست دارند، امّا معنای دوستی این نیست که هرچه از دنیا خواستید، باید به شما بدهند یا بیماری‌هایتان را شفا دهند یا وقتی پول تمام کردید، فوراً پول بدهند. این‌ها معنی دوستیِ الهی نیست. دوستیِ آنها این است که شما را نگه دارند تا در دام شیطان و نفس نیفتید؛ شما را از حرام نگه دارند؛ کمک کنند واجبات را انجام دهید. دوستی خدایی این‌طور است. دنیا آن‌قدر ارزشی ندارد که خدای تعالی به آن توجه کند. در روایت است: که «إِنَّ الدُّنْیَا لَوْ عَدَلَتْ عِنْدَ اللَّهِ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى جَنَاحَ بَعُوضَهٍ لَمَا سَقَى الْکَافِرَ مِنْهَا شَرْبَهً مِنْ مَاء»[3] «اگر دنیا به‌اندازۀ یک بال مگس نزد خدا ارزش داشت، یک جرعۀ آب از آن به کافر نمی‌داد.