این رقص از زیباترین انواع رقص های (کُرمانجی) در شمال خراسان است. این رقص خارج از سایر رقص های متناوب اجرا می شود و ریتم آن نیز آهسته تر و متفاوت تر است. در هر تناوب و تکرار چهار حرکت هماهنگ دست و پا وجود دارد. «ههنگێ خانان» هم از سوی مردان و هم از سوی زنان اجرا می شود. معمولا این رقص به صورت زوج اجرا می شود. یعنی هر دو نفر با هم هماهنگ می شوند و همزمان و هماهنگ با هم می رقصند. ممکن است تعداد این زوج نفرها زیادتر هم باشند؛ لیکن نظم کلی به هم نمی خورد. گرچه این نوع رقص در مجالس شادی هم رایج است؛ لیکن اساس آن در پیشوازی از بزرگان و به ویژه «خان» ها بوده است. با توجه به نوع حرکات و حماسی وار بودن حرکت و موسیقی، و با توجه به شان و منزلت بزرگان، این نوع رقص بسیار مورد توجه بوده است. با ذکر این نکته «خان» به طور عمومی معنی بزرگ ایل و خاندان را داشته است؛ نه یک زورگو ، این رقص اله گیز (گز) هم نامیده می شود. موسیقی مقامی خراسان از غنی ترین آواها و نواهای ایران محسوب میشود و سازهای قُشمه، دوتار، کمانچه، ویلون، دهل و دایره از سازهای دلنش