بسم الله الرحمان الرحیم به جرأت می‌توان گفت که مهم‌ترین و اسفناک‌ترین رویداد سال 1401 در فضای ادب ایران درگذشت استاد دکتر احمد مهدوی دامغانی بود. آن ادیب گرانمایه و عالم بلند پایه چنان شخصیتی ممتاز در میان اهل علم و ادب بود که با ارتحال ایشان باید به واقع گفت که یکی از آخرین بادبان‌های برجای مانده بر کشتی توفان زده فرهنگ ایران‌زمین فرود آمد. تواضع و فروتنی آن بزرگمرد آنچنان بود که بر دریای عظمت علمی او سایه می‌افکند و صفای مجالست با او و شکوه متانت و ادبش ذهن را از رفعت علمی و احاطه بی‌نظیرش باز می‌داشت. دریغا که رفت و صد فسوس که نتوان چاره‌ای کرد. طبیعتاً در این ایام که خاک خراسان در انتظار است تا پیکر پاک آن طائر همیشه بی‌تاب سپهر رضوی علیه السلام را به بر کشد*، خاطرات و یادها از ایشان جسته و پراکنده بازگو و نشر می‌شود. این فرصت را مغتنم می‌شماریم و توجه علاقه‌مندان جنابشان را به مطالعه کتاب «آیینه در برابر خورشید» جلب می‌کنیم. این کتاب که نامش را مرهون ذوق لطیف جناب استاد دکتر شفیعی کدکنی است به بیانی
ویدبید