[توقف]
*** از خدا جوییم توفیق ادب بی‌ادب محروم گشت از لطف رب بی‌ادب تنها نه خود را داشت بد بلک آتش در همه آفاق زد مائده از آسمان در می‌رسید بی‌شِریٰ و بیع و بی گفت و شنید درمیان قوم موسیٰ چند کس بی‌ادب گفتند:« کو سیر و عدس؟» منقطع شد خوان و نان از آسمان ماند رنج زرع و بیل و داس‌مان باز عیسیٰ چون شفاعت کرد حق خوان فرستاد و غنیمت بر طبق مائده از آسمان شد عائده چون که گفت اَنزِل عَلَینا مائده باز گستاخان ادب بگذاشتند چون گدایان زَلّه‌ها برداشتند لابه کرده عیسی ایشان را که «این دایم است و کم نگردد از زمین بدگمانی کردن و حرص‌آوری کفر باشد پیش خوان مهتری» زان گدارویان نادیده، ز آز آن در رحمت بر ایشان شد فراز. *** ابیات ۸۸-۷۸ دفتر اوّل مثنوی معنوی مولوی براساس تصحیح محمّدعلی موحّد
ویدبید